A whale of a vacation

En daar is tie dan, de laatste dag. We hebben gezwoegd en gezweet om de koffers op gewicht te krijgen. Waarom kopen we ook zoveel!!! Tja er kan er altijd nog wel meer bij. als je het in die tasjes ziet dan lijkt het allemaal mee te vallen maar ja bij het inpakken kom je er wel achter. We halen de bedden af en doen de lakens en de handdoeken in de wasmachine. We halen de koelkast leeg en wat we niet gebruiken gaat in de tas om straks langs te brengen bij Lisa. Intussen leggen we de koffers in de auto. We moeten wachten tot de wasmachine afgelopen is en dan kunnen we de was in de droger doen. We sluiten de deur van de villa achter ons en gaan op pad. We rijden naar Kissimmee bay om voor de laatste keer naar Lisa te gaan. We bellen aan maar er is niemand thuis. Zitten we net in de auto komt Bob naar buiten en we hebben ze wakker gemaakt. Oeps maar het is al 10 uur. Het was ook niet erg en ze vonden het fijn dat we nog even afscheid nemen.

We geven de tas met boodschappen af waar ze erg blij mee zijn. We krijgen nog even een tour door het huis. Het is een erg mooi huis maar ja het begint te vervallen omdat er geen geld is om de renovatie te doen en dan loopt het snel van je af. Ook nam ik nog even afscheid van de prachtige vogels. Vooral van Siena de kakatoe. Op de een of andere manier heeft die vogel mijn hart geraakt. Ze was ook erg opgewonden dat er visite was en heeft flink gekrijst. Maar ze kwam steeds weer naar mij toe. Dat deed me goed.

We bleven weer veel te lang hangen en we moesten nog 3,5 uur rijden naar Miami. We vertrokken gauw na het emotionele afscheid en we vertrokken richting de I95. Dat betekende dat we de 92 af moesten rijden. Op een gegeven moment werd de weg mooi met bos, grasland, water en dergelijke. Plots stond er in de middle of nowhere een stoplicht en we moesten nog wachten ook nog voor het rode licht. Nou ja zeg.

Op een gegeven moment kwamen we bij een punt op de weg waar een hoop kapotte banden lagen van auto’s en vrachtauto’s die onderweg een klapband hebben gehad. Dus daarom heen geslalomd. Even verder zagen we in de verte bollen midden op de snelweg liggen. We dachten eerst nog meer banden maar plotseling bewoog het. Schildpadden riepen we. Kim zette snel de auto aan de kant en als 2 raketten vlogen we de auto uit. In de verte kwam er een grote Amerikaanse truck snel naderbij. Midden op de snelweg stonden wij te zwaaien en te gillen en we zagen dat de truck snelheid minderde. We grepen ieder een schildpad en brachten hun weer terug in de berm. Omdat het nog goed vochtig was waarschuwde ik voor slangen. Maar het viel mee en we zetten de schildpadden neer. Deze dieren waren flink groot en telden dus een aantal jaren. 1 schildpad sprintte direkt het water in, de ander bleef even liggen.

Nadat we ze gered hadden gingen we snel weer in de auto zitten want het was bloedheet. We trilden allebei van de adrenaline maar boy wat voelde dat goed om dierenlevens te redden. Voelde me net Steve Irwin(RIP)

We reden verder naar Miami en na een vermoeiende rit van 3,5 uur kwamen we aan op het vliegveld. Het is ons gelukt om de tank goed leeg te rijden. We pakten onze koffers en na het welbekende bonnetje konden we gaan inchecken. Dat hadden we online al gedaan, maar bij gebrek aan een printer moesten we nog een boarding pass hebben. De desks waren open en ook konden we de koffers inleveren. Ze waren net op gewicht…pfff gelukkig. Na een lekker etentje bij Chili’s gingen we door de douane. Dat is altijd zo omslachtig. Alles moet bijna uit en nadat ik bom en poedervrij was verklaard konden we door. We liepen naar de gate en in de verte kwam die prachtige Jumbo al aan die ons weer terug naar Londen moest brengen. Wat zijn die vliegtuigen toch mooi en groot. Mega gewoon.

Het boarden begon mooi op tijd en even later zaten we op onze plekken. Beenruimte genoeg. De 4 stoelen aan de andere kant van het gangpad bleef leeg en toen de deuren dichtgingen verkaste Kim daar heen en heeft daar bijna de hele weg horizontaal opgelegen. Ze heeft zelfs geen eten gehad. Ik wel en ik koos voor een lekkere lasagna. Het smaakte echt goed hoor. Na het eten ging ik ook plat en heb wat lichte hazenslaapjes gehad. Maar geen films gekeken of iets dergelijks en de vlucht vloog voorbij. Vrij veel turbulentie onderweg. Soms had ik het gevoel dat ik op een steigerend paard zat. Maar de piloot had ons daarvoor gewaarschuwd.

Mooi op tijd landden we in Londen en we waren vrij snel door de douane. Het wachten op onze vlucht naar Brussel duurde niet heel lang. We hadden mooie exit plaatsen. De vlucht duurde 45 minuten en we kregen ook nog drinken en een snack. Dat was dus hap, slik, vreet en we gingen alweer dalen.

Binnen kwamen de koffers al vrij snel en we konden via de douane naar buiten. Gauw naar het station en kaartjes gekocht. Al gauw kwam die oude barrel aan en konden we instappen. Het was een gezeul met 2 koffers maar het is gelukt. We stapten in Brussel Noord uit en liepen naar de Eurolines bus. We konden zelfs een bus eerder nemen dus dat was wel fijn. Maar rond Brussel en Antwerpen stond alles vol met files dus het duurde vrij lang voordat we daar uit waren. Kwamen we in Nederland aan zaten we daar weer in de spits files. Maar uiteindelijk arriveerden we op tijd in Amsterdam. Daar stond Kim haar vader al klaar. We reden via het hotel waar ik verbleef en ik checkte in. Koffers weggebracht en ik ging nog even mee met Kim en haar vader voor een lekker bakkie Hollandse koffie en gezelligheid. Na wat ervaringen te hebben uitgewisseld, na brood met kaas en een speculaaskoek brachten ze me weer terug naar het hotel. Lekker gedoucht en toen geslapen. Was wel een paar keer wakker maar ik mocht niet klagen. Vrij uitgerust werd ik wakker. Na het ontbijt werd ik naar Schiphol gebracht door de Shuttlebus en ik stapte op de trein naar huis. Pa haalde me op en op naar huis. Het uitpakken van de koffers konden beginnen. Pa en moe waren erg blij met hun kado’s dus dat was al geslaagd. Eindelijk waren de koffers leeg en draaide de wasmachine ook al. ‘s Avonds aan de stamppot rauwe andijvie.

Geen juicy steaks met green beans, geen steak fries, geen pink lemonade, geen orange chicken maar gewoon rauwe andijvie.

Jep ik ben weer in Nederland, het gewone leven kan weer beginnen.